Rock Bottom: Wanneer de Honeymoon Over is

Als ik hier in goedkoop pensionnetje in Addis zit, kan ik wel janken. De muur is bedekt met ondefineerbare druipers, de ramen bleken doorschijnend te zijn terwijl ik een douche nam die door moest gaan voor warm, maar ijskoud was, en de maaltijd die ik na tien uur eindelijk naar binnen wilde schuiven, moest ik van kokhalzen.

Vandaag had ik een sollicitatie op Bingham Academy, een internationale school in Addis voor een part-time position. Deze school is van origine opgezet voor kinderen van zendelingen, en staat bekend als een van de beste scholen in Addis. Het gesprek verliep goed en we zijn in overleg om dit in de planning te passen.

Na het bezoek was het zaak om transport te regelen. Na overleg besloot ik om een taxi te regelen om naar immigration te gaan. Na twee uur kwam ik eindelijk op de juiste bestemming, na eerst een verkeerde vestiging te hebben bezocht. 

Het was lunchpauze.

...

De deuren gingen erna weer open. Eerst bij de balie proberen. Ik blijk een formulier te moeten invullen. Daarna een nummertje te moeten pakken, net zoals al de andere wachtenden. Wanneer ze het systeem gefixt hebben, kan ik mooi zien welke nummers er over de telecom gebrabbeld worden. Er zit vaart in.

…

Na een uur ben ik aan de beurt. Papier hier, papier daar. Tien dagen verlenging van m’n toeristenvisa? Nee, graag dertig. Dat schijnt alleen bij hoge uitzondering mogelijk te zijn. Een prachtige stempel op m’n formulier, en ik ben klaar. O nee, ik mag in volgende rij.

…

…

Ik leer m’n buren van voor naar achter kennen. Somaliers, Zuid-Sudanezen, Italianen, Eritreëers en gewoon Ethiopiërs die niet graag hardop bespreken uit welk gedeelte van het land ze komen. 

…

De zon schijnt door het glazen dak. De planten worden water gegeven en een beambte staart lekker naar beneden over balustrade. Ik neurie kinderliedjes.

...

Ik draai rondjes, stretch m’n beenspieren en verontschuldig me via de telefoon voor het feit dat het wachten langer duurt dan me was voorgespiegeld. Ff een stempeltje halen, hadden ze me verteld. 

…

Naarmate de tijd verstrijkt, maak ik me zorgen of ik nog wel geholpen wordt. Toch schuift de rij nog weleens op. Als we maar de stoelen zitten, dan zullen we vast wel geholpen worden, houd ik mezelf voor. Wanneer we daar eindelijk aankomen, blijf ik staan, neem ik een dextro, want ik voel dat ik m’n lunch gemist heb. 

...

Het systeem stopt ermee.

...

Na een paar wanhopige pogingen om toch nog een stempeltje te krijgen, worden we naar buiten gestuurd. Morgen kunnen we het weer proberen.

... ... ...!!!

M’n enige doel is om voor het donker een pensionnetje te vinden. Gister stonden we in het donker vast in een minder fijne buurt in Addis. De auto was er klaar mee. Toen waren we bij nader onderzoek belandt in een buurt waar vrouwen het geld binnenhaalden.  Dat ging me niet weer overkomen. 

Toch bevinden we ons na een file bij het benzinestation en een politiecheck in een van de donkere, zijstraatjes zoekend naar iets naar we kunnen overnachten. Dat 'iets' blijkt een sjofel bijgebouwtje te zijn waar ik alleen met kleren aan durf te slapen. Op nog geen minuut afstand een prachtig hotel waar ik m’n spaargeld niet voor over heb, hoewel het steeds aanlokkelijker word. Morgen is het weer vroeg dag, want ik wil de zooi afronden en naar huis. 

Thuis heb ik nog heerlijke zeebanket liggen, haal ik verse melk straight van de koe, en drink een lekker glas wijn terwijl ik naar een podcast van 'Bij Jorieke' luister. Ik kijk naar ernaar uit om m'n haar te wassen boven de gootsteen in de keuken en tegelijkertijd het verkeer te bestuderen.

Zeker op zulke dagen is makkelijk te verlangen naar later, wanneer alles perfect zal zijn. Maar tot die tijd geniet ik van mijn zegeningen, realiseer ik me hoe verwend ik eigenlijk ben en leer ik teleurstellingen als groeimogelijkheden te zien.

Btw, als ik nu een rat voorbij zie schieten, ga ik echt bij m'n buddy op de kamer slapen. Dan is de maat vol.